μπαλονάκι

.

Σήμερα μου ήρθε όρεξη να πετάξω πάνω από τις στέγες.

Να 'φταιγε η λιακάδα? Φυσούσε κιόλας, όχι πολύ, ίσα να με φουσκώσει. Άπλωσα τα μπράτσα μου και γλίστρισα πάνω από τους ηλιακούς θερμοσίφωνες και τις κεραίες. Ένιωθα κάπως σαν μπαλόνι απ' αυτά με το ήλιον, λίγο ξεφούσκωτο όμως, δεν έφευγα ούτε πολύ ψηλά στα σύννεφα, ούτε κι έπεφτα κάτω.

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή, έβλεπα τακτικά στον ύπνο μου πως πετούσα. Μάζευα τα πόδια μου, άπλωνα τα μπράτσα μου και υψωνόμουν στον ουρανό. Όμως το πράμα δεν ήταν τόσο εύκολο. Ανέβαινα αργά, βασανιστικά αργά, σαν μισοξεφούσκωτο μπαλόνι. Έπρεπε να προσπαθήσω να ελαφρύνω, κι έμοιαζε αδύνατον. Πλημμύριζα αγωνία και χτυποκάρδι. Κι ύστερα καθώς ανέβαινα, αργά, πολύ αργά, ο ουρανός πάνω μου ήταν γεμάτος χοντρά μαύρα καλώδια που διασταυρώνονταν, σε διάφορα ύψη και προς διάφορες κατευθύνσεις, κι έπρεπε να προσπαθώ να τα αποφύγω.

Σπάνια κατάφερνα να ξεφύγω απ' τα καλώδια και να πετάξω λίγο πιο ψηλά, όχι και στα σύννεφα, αλλά τέλος πάντων αρκετά πάνω απ' τις στέγες των σπιτιών. Και τότε ήταν όμορφα και συναρπαστικά, αλλά και πάλι υπήρχαν παγίδες: κάποια κτίρια ψηλότερα από άλλα που έπρεπε να έχω το νου μου να τ' αποφεύγω, είτε πετώντας πλάγια είτε ανεβαίνοντας ψηλότερα, πάντα με δυσκολία, πάντα αργά... Κι άμα ξεχνιόμουν και χαλάρωνα, έχανα ύψος, και τότε μπορούσε να βρεθώ στο έδαφος και να μην μπορέσω ξανά να σηκωθώ...

Έτσι και σήμερα, πέταξα λίγο, μα ήταν πιο πολύ σαν να πήδηξα από ψηλά και να γλίστρησα ανεμοπορώντας απαλά μέχρι το χώμα.

Ύστερα πήρα το καρότσι και πήγα λαϊκή, να πάρω ψάρια.

.