επάνοδος

.

Εχτές γύρισε η οικογένεια από τις διακοπές.

Άργησα να αναγνωρίσω τον άντρα μου. Το πρώτο που με ξάφνιασε ήταν πως μου φάνηκε όμορφος. Τι στην ευχή, δεν είχε περάσει και τόσος πολύς καιρός πια!

Το δεύτερο που με ξάφνιασε ήταν πως αποζητούσα τα φιλιά του.

Το βράδυ στο κρεβάτι κοιταχτήκαμε διψασμένοι. Είχα χρόνια να εξερευνήσω το σώμα του. Ήξερα πως είχε αλλάξει, όπως και το δικό μου, αλλά δεν ειχα ψηλαφήσει τις αλλαγές. Άπλωσε το χέρι στα μαλλιά μου.

- Μοιάζουν με κύματα της θάλασσας.

Μα πού ήταν κρυμμένος τόσα χρόνια;

Πρώτη φορά, εδώ και πολύ καιρό, δεν με πείραζε να κάνουμε έρωτα με το φως αναμμένο. Ήθελα να τον ανακαλύψω πάλι.

Έκανε ζέστη.

Ύστερα, χυμένη στο μαξιλάρι, του είπα:

- Νιώθω το σώμα μου να έχει ξεχειλώσει. Ξέρω από καιρό πως μεγαλώνω, έχω πάρει κιλά, τα ξέρω αυτά, όμως τώρα λες και τα είδα όλα μονομιάς, χαλάρωση, κοιλιά, κυτταρίτιδα. Λες και ξεφύτρωσαν σε μια νύχτα.

Με κοίταξε σκεφτικός.

- Και οι δύο έχουμε χαλαρώσει. Τα χρόνια περνάνε. Μπαταλέψαμε.

Με αγκάλιασε από τη μέση.

- Μου αρέσει το σώμα σου. Μου αρέσει όπως μεγαλώνεις. Μου αρέσει γιατί το γνωρίζω, το αγαπώ, μου δίνει απόλαυση.

Μα πού στην ευχή κρυβότανε τόσον καιρό;

- Είσαι θησαυρός.

Όσο κρατήσει.

.