Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

παραπομπή

Σήμερα μου ήρθε να ποστάρω κάτι που ταίριαζε καλύτερα στο παλιό μου ημερολόγιο.
Θα το βρείτε εκεί.

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

όσο μεγαλώνω, τόσο καταλαβαίνω...

...πως είμαι ίδια η μάνα μου.

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

safe sex

...το πούλμαν προχωρεί μέσα στη νύχτα, ακόλουθώντας ένα αλλόκοτο δίκτυο από σήραγγες. Η δίοδος διαρκώς στενεύει, ο οδηγός αμφιβάλλει για τη διαδρομή. Αναγκαζόμαστε να σταματήσουμε. Εγώ και άλλες δύο κατεβαίνουμε για να ερευνήσουμε μπροστά. Με πυρσούς στα χέρια εξερευνούμε τις σήραγγες μεθοδικά. Είναι χαμηλές, κυκλικές και διακλαδούμενες. Τα τοιχώματα θυμίζουν κιμωλία. Η πρώτη δεξιά είναι σχετικά σύντομη και επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης. Η δεύτερη έχει δύο διακλαδώσεις τυφλές, δυο σκωληκοειδείς αποφύσεις. επιστρέφουμε άπρακτες. Η τρίτη είναι πιο περίπλοκη. Κάνουμε μεταβολή, αλλά δεν είμαστε πλέον σίγουρες για τον δρόμο της επιστροφής. Ο διάδρομος που βρισκόμαστε είναι πιο χαμηλός από τον προηγούμενο. Στρίβουμε σε μια διακλάδωση. Μας οδηγεί σε μια νέα διακλάδωση. Φωνάζουμε, μας απαντά ο αντίλαλος. Όσο προχωρούμε, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε σε ένα χαώδες πλέγμα διαδρόμων. Το στόμα μου στεγνώνει, ο σφυγμός μου επιταχύνεται...

...νιώθω ένα χάδι χαμηλά, κάτω από τη μέση. Το μυαλό μου κοιμάται ακόμη, το σώμα μόλις που αρχίζει να αναδεύεται. Γνώριμο άγγιγμα, ζεστασιά, ασφάλεια. Το χάδι απλώνεται, μαζεύεται, μετακινείται ανεπαίσθητα, εστιάζεται στη σχισμή ανάμεσα στα πόδια μου.

Βαθιά εκπνοή. Χαλάρωση. Διέγερση.

Ξέρει ακριβώς τι θέλω, πότε το θέλω, πώς το θέλω. Τόσο οικείο, τόσο ασφαλές. Λυγίζω ελαφρά τα γόνατά μου, καμπυλώνω την πλάτη μου. Νιώθω να λιώνω αργά, να μαλακώνω.

Ένα δεύτερο χάδι κυκλώνει την μέση μου, γλιστράει κάτω από το φανελάκι, αγκαλιάζει το στήθος μου. Τεντώνω το χέρι μου ψηλά, γυρίζω ελαφρά το σώμα μου. Να μην κρεμάει και πολύ το βυζί προς τα κάτω. Έχουμε και την κοκεταρία μας. Άλλωστε έτσι διευκολύνω την πρόσβαση.

Το χέρι μου ταξιδεύει προς τα κάτω μέσα στα σεντόνια, αναζητά αυτό που ξέρει ότι θα βρει, παίρνει την σκυτάλη. Ξέρει κι αυτό τι να κάνει, πώς να το κάνει, πότε να το κάνει. Τα βήματα του χορού είναι τόσο γνωστά ώστε μπορούμε να τα εκτελέσουμε με κλειστά μάτια.

Νιώθω το σώμα του να γλιστράει χαμηλά, τα χέρια του σφίγγουν τους γλουτούς μου, το στόμα του κολλάει στο επίκεντρο της διέγερσης, μια δίνη στροβιλίζεται και με παρασέρνει. Τον τραβάω πάνω μου, δαγκώνω τον ώμο του, λαχανιάζουμε με τον ίδιο ρυθμό.

Του ψιθυρίζω μηχανικά στο αυτί τα λόγια που ξέρω πως θέλει ν' ακούσει, πιάνω τα μαλλιά του και τραβάω το κεφάλι του στον λαιμό μου. Μια κομμένη ανάσα.

Σιγά-σιγά ο ρυθμός χαλαρώνει, ακούμε ξανά την ησυχία γύρω μας.

Ξημερώνει.

Έχω ακόμη κλειστά τα μάτια.

Δεν έχω παράπονο, είναι άψογος. Αν σβήσω εντελώς κάθε σκέψη απ' το μυαλό μου, το σώμα μου λειτουργεί μαζί του καλύτερα παρά με οποιονδήποτε άλλον. Η οικειότητα παίζει τον ρόλο της, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως είναι καλός. Έχει μια κλίση στο άθλημα.

Επίσης φτιάχνει πολύ ωραίες κροκέτες.

.

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

διακοπές

...τι μπορεί να κάνει κανείς με ένα σχοινί;...

...να κουνάει την αιώρα με το πόδι του.