Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

safe sex

...το πούλμαν προχωρεί μέσα στη νύχτα, ακόλουθώντας ένα αλλόκοτο δίκτυο από σήραγγες. Η δίοδος διαρκώς στενεύει, ο οδηγός αμφιβάλλει για τη διαδρομή. Αναγκαζόμαστε να σταματήσουμε. Εγώ και άλλες δύο κατεβαίνουμε για να ερευνήσουμε μπροστά. Με πυρσούς στα χέρια εξερευνούμε τις σήραγγες μεθοδικά. Είναι χαμηλές, κυκλικές και διακλαδούμενες. Τα τοιχώματα θυμίζουν κιμωλία. Η πρώτη δεξιά είναι σχετικά σύντομη και επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης. Η δεύτερη έχει δύο διακλαδώσεις τυφλές, δυο σκωληκοειδείς αποφύσεις. επιστρέφουμε άπρακτες. Η τρίτη είναι πιο περίπλοκη. Κάνουμε μεταβολή, αλλά δεν είμαστε πλέον σίγουρες για τον δρόμο της επιστροφής. Ο διάδρομος που βρισκόμαστε είναι πιο χαμηλός από τον προηγούμενο. Στρίβουμε σε μια διακλάδωση. Μας οδηγεί σε μια νέα διακλάδωση. Φωνάζουμε, μας απαντά ο αντίλαλος. Όσο προχωρούμε, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε σε ένα χαώδες πλέγμα διαδρόμων. Το στόμα μου στεγνώνει, ο σφυγμός μου επιταχύνεται...

...νιώθω ένα χάδι χαμηλά, κάτω από τη μέση. Το μυαλό μου κοιμάται ακόμη, το σώμα μόλις που αρχίζει να αναδεύεται. Γνώριμο άγγιγμα, ζεστασιά, ασφάλεια. Το χάδι απλώνεται, μαζεύεται, μετακινείται ανεπαίσθητα, εστιάζεται στη σχισμή ανάμεσα στα πόδια μου.

Βαθιά εκπνοή. Χαλάρωση. Διέγερση.

Ξέρει ακριβώς τι θέλω, πότε το θέλω, πώς το θέλω. Τόσο οικείο, τόσο ασφαλές. Λυγίζω ελαφρά τα γόνατά μου, καμπυλώνω την πλάτη μου. Νιώθω να λιώνω αργά, να μαλακώνω.

Ένα δεύτερο χάδι κυκλώνει την μέση μου, γλιστράει κάτω από το φανελάκι, αγκαλιάζει το στήθος μου. Τεντώνω το χέρι μου ψηλά, γυρίζω ελαφρά το σώμα μου. Να μην κρεμάει και πολύ το βυζί προς τα κάτω. Έχουμε και την κοκεταρία μας. Άλλωστε έτσι διευκολύνω την πρόσβαση.

Το χέρι μου ταξιδεύει προς τα κάτω μέσα στα σεντόνια, αναζητά αυτό που ξέρει ότι θα βρει, παίρνει την σκυτάλη. Ξέρει κι αυτό τι να κάνει, πώς να το κάνει, πότε να το κάνει. Τα βήματα του χορού είναι τόσο γνωστά ώστε μπορούμε να τα εκτελέσουμε με κλειστά μάτια.

Νιώθω το σώμα του να γλιστράει χαμηλά, τα χέρια του σφίγγουν τους γλουτούς μου, το στόμα του κολλάει στο επίκεντρο της διέγερσης, μια δίνη στροβιλίζεται και με παρασέρνει. Τον τραβάω πάνω μου, δαγκώνω τον ώμο του, λαχανιάζουμε με τον ίδιο ρυθμό.

Του ψιθυρίζω μηχανικά στο αυτί τα λόγια που ξέρω πως θέλει ν' ακούσει, πιάνω τα μαλλιά του και τραβάω το κεφάλι του στον λαιμό μου. Μια κομμένη ανάσα.

Σιγά-σιγά ο ρυθμός χαλαρώνει, ακούμε ξανά την ησυχία γύρω μας.

Ξημερώνει.

Έχω ακόμη κλειστά τα μάτια.

Δεν έχω παράπονο, είναι άψογος. Αν σβήσω εντελώς κάθε σκέψη απ' το μυαλό μου, το σώμα μου λειτουργεί μαζί του καλύτερα παρά με οποιονδήποτε άλλον. Η οικειότητα παίζει τον ρόλο της, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως είναι καλός. Έχει μια κλίση στο άθλημα.

Επίσης φτιάχνει πολύ ωραίες κροκέτες.

.

12 σχόλια:

Raven είπε...

Υπέροχη περιγραφή... Δεν κακοπερνάς, βλέπω :)

Τέτοια να ακούω!

Φιλιά πολλά

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Όντως δεν κακοπερνάω από αυτήν την άποψη. Αλλά δεν μπορούμε και να πηδιόμαστε όλη μέρα, ούτε κάθε μέρα.

Και δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε μαζί.

Και στο κάτω-κάτω σιγά το πράμα, ένα γαμήσι όσο καλό κι αν είναι παραμένει ένα γαμήσι. Σαν ένα καλομαγειρεμένο φαγητό. Είναι απολαυστικό, είναι απαραίτητο για την υγεία, διαρκεί σχετικά λίγο και γενικά δεν μας απασχολεί αφού τελειώσει. Θέλουμε να το έχουμε για να νιώθουμε ευεξία, αλλά δεν είναι και το επίκεντρο της ζωής μας, ούτε η πηγή του νοήματος και της ευτυχίας μας.

θα παντρευόσουνα ποτέ κάποιον επειδή μαγειρεύει ωραία γεμιστά;

Raven είπε...

Εσύ γιατί παντρεύτηκες;

Όχι δεν θα παντρευόμουν μόνο γι'αυτόν τον λόγο... Αλλά από ότι καταλαβαίνω, έχεις και την αγάπη και το σεξ, πράγματα που το 90% των παντρεμένων γυναικών δεν έχει!

Άρα φτάνω στο συμπέρασμα, πως δεν είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος το πρόβλημά σου. Ο γάμος και η ρουτίνα μαζί του είναι το πρόβλημά σου!

Εκτός αν κάπου κάνω λάθος...

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Δεν είναι εύκολο να απαντήσω με λίγα λόγια.

Ήμουν μικρή, 26 χρονών. Νόμιζα ότι ήθελα έναν σύντροφο, νόμιζα ότι ήθελα οικογένεια. Δεν είχα όμως πολύ ξεκάθαρη ιδέα του τι σημαίνει αυτό στην πράξη. Στους δυο μήνες σχέσεις πήγα να μείνω στο σπίτι του, στους έξι μήνες νοικιάσαμε ένα άλλο σπίτι μαζί.

Στην πορεία απογοητεύτηκα για διάφορους λόγους, αισθάνθηκα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν με καλύπτει, θέλησα να χωρίσω, έφυγα από το σπίτι. Εκείνος φρίκαρε, δεν άντεχε χωρίς εμένα, έγινε σκιά μου, με κηνυγούσε, επέμενε. Δεν ξέρω γιατί ενέδωσα, δεν ξερω γιατί ενδίδω κάθε φορά. Δεν έχουμε σχεδόν τίποτα κοινό, δεν μοιραζόμαστε τίποτα, δεν επικοινωνούμε, δεν συνεννοούμαστε καλά. Εγώ εκπέμπω fm κι εκείνος πιάνει βραχέα. Αισθάνομαι στοργή για εκείνον, αισθάνομαι συμπόνοια, δεν μου κάνει καρδιά να τον πληγώσω. Θέλω να είναι καλά, θα προτιμούσα όμως να μην χρειάζεται να κάνω κάτι εγώ γι' αυτό. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι αν έβρισκε μιαν άλλη γυναίκα θα ήταν η σωτηρία μου: θα έφευγε εκείνος και θα ήταν καλά, δεν θα ένιωθα τύψεις ότι τον πρόδωσα, ότι υποφέρει εξαιτίας μου.

Συνοπτικά θα έλεγα ότι παντρεύτηκα από επιπολαιότητα, και ότι συνεχίζω να είμαι μαζί του από τύψεις.

spirosvii είπε...

τωρα που ξέρω πςσ θα περνάω από την λογοκρισία σου θα κομπλάρω να σου γράφω αυτά που μου'ρχονται στο μυαλό. Θα σκέφτομαι πρώτα.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Δε βαριέσαι, Σπύρο, έτσι μαθαίνω κι εγώ να δέχομαι τους άλλους όπως είναι.

Μπάτλερ, χαίρομαι που σου άρεσε.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Σε σχέση με το συμπέρασμά σου, Raven :

Έχω πρόβλημα ΚΑΙ με το τέλμα της ρουτίνας, ΚΑΙ με τη δυσκολία της συμβίωσης, ΚΑΙ με τον συγκεκριμένο άνθρωπο.

Είναι στραβό το κλήμα δηλαδή, το τρώει και ο γάιδαρος.

Με με συνερίζεσαι και πολύ, όμως. Αυτό το μπλογκ έχει σκοπό ακριβώς να γκρινιάζω ελεύθερα, να λέω όλα όσα δεν τολμώ να πω αλλού, όλα όσα δεν αντέχουν οι άλλοι να ακούσουν.

Τις άλλες πλευρές, τις πιο φωτεινές, δεν τις βλέπεις εδώ. Υπάρχουν όμως.

spirosvii είπε...

:)

ολα θα πανε καλα... είπε...

Όταν λες ότι κάνει καλές κροκέτες,εννοείς λαχανικών ή ψαριού;Εμένα αυτό με ενδιαφέρει.
Όλα τα άλλα είναι πολύ προσωπικά και δεν έχω να πω κάτι.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Λαχανικών. :-)

epikouros είπε...

Χαίρομαι που νιώθεις τόσο άνετα Νοικοκυρά μου. Ευτυχώς που υπάρχει & αυτός ο ιστότοπος που βγάζουμε τα εσώψυχα μας. Μάρεσε ο τρόπος έκφρασης & παρουσιάσης των γεγονότων. Βλέπω μεσα στην ψυχή σου μια γυναίκα που πασχίζει να βρει μια σανίδα σωτηρίας & ένα σημείο αναφοράς. Ειναι πολυ καλό το κείμενό σου. Σε παρακολουθώ από τότε που ΔΕΝ είχες εμαιλ να επικοινωνήσει καποιοσ μαζι σου. Μαρέσει το στυλ σου. Φιλακια πολλά αγνά & καυτα. Τασος