Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

σχοινοβασία

.

Πίσω μου, στείρες αναμνήσεις και σπαράγματα ονείρων.

Μπροστά μου, μια απέραντη αμμουδιά χωρίς ούτε μια χρωματιστή ομπρέλα.

Κάνω να κοιτάξω πίσω και μού 'ρχεται μια σουβλιά κάπου εκεί κάτω απ' τον αφαλό και λίγο αριστερά, τι είν' εκεί, η σπλήνα μήπως; Κοιτάζω μπροστά και νιώθω τέτοια ερημιά που κόβεται η ανάσα μου, δεν με φτάνει ο αέρας ν' αναπνεύσω. Όπου και να στραφώ μονάχα πόνος.

Μένω λοιπόν εδώ, στη μέση, στο παρόν.

Σχοινοβατώ πάνω από μιαν άβυσσο.

Αδειάζω το μυαλό μου.

Εστιάζω το βλέμμα μου στο σχοινί - ούτε μπρος, ούτε πίσω.

Ίσως καλύτερα να κλείσω τα μάτια.

Μοιάζει πιο εύκολο έτσι.

.

9 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

ίσως μπροστά σε αυτήν την αμμουδιά να βρεις τα χρώματα που αναζητάς. ίσως έχοντας τα μάτια ανοιχτά. καλό σου βράδυ!

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

σε ευχαριστώ, θα έχω το νου μου!

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

ποιος είπε ότι δεν ελπίζει τίποτα και είναι λεύτερος:-)

Οι περισσότεροι, ναι, ξέρω. Μόνο που η θέα από εδώ που βρίσκομαι τώρα είναι αποκαρδιωτική.

Και με το παρελθόν τι γίνεται, γαμώτο; Μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς να κοιτάζει το παρελθόν; Είμαστε το παρελθόν μας, οι αναμνήσεις μας. Η προσωπικότητά μας χτίστηκε μέσα από τις εμπειρίες μας. Οι σχέσεις μας εξελίχθηκαν στο παρελθόν και κατέληξαν εδώ που βρίσκονται τώρα.

Όταν το παρελθόν είναι καμμένο χαρτεί, πού μπορεί να πατήσει κανείς για να συνεχίσει να προχωράει;

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

ponas...akomi ponas...tha perasei..den mporei..tha perasei...

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Ναι, ανώνυμε, αυτό είναι. Πονάω.

Και φυσικά θα περάσει. Όλα περνάνε. Μια φίλη μου λέει "ζωή είναι, θα περάσει".

Τέλος πάντων, ας μην τα λέμε τόσο τραγικά. Απ' όσο με ξέρω, και κρίνοντας από άλλες αντίστοιχες εμπειρίες, θα πάρει τουλάχιστον άλλον έναν χρόνο, ίσως δύο.

Ήταν χοντρό πακέτο, αυτό ναι.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Μπάτλερ, αγόρι μου, την έχασα τη μπάλα!

Ο λεγάμενος που μου την έκανε ανήκε στην πρώτη κατηγορία σχοινοβατών που λες. Περνούσε γρήγορα απέναντι χωρίς να κοιτάζει γύρω. Σε έσπρωχνε μάλιστα για να περάσει άμα του έκοβες το δρόμο, και άντε το πολύ να σου έλεγε "παρντόν, μανδάμ".

...βρε συ, λες να είναι μόνο μισό μέτρο; Βρε μπας να πηδήξω κάτω;

ολα θα πανε καλα... είπε...

Νομίζω πως αυτό είναι και η χειρότερη παγίδα μας - να στεκόμαστε στη μέση ή όταν έχουμε φτάσει στα μισά.Κοιτάς μπροστά,σου φαίνεται τολμηρό να προχωρήσεις,σκοτεινό το μέλλον.Ρίχνεις μια ματιά πάνω από την πλάτη σου και πίσω και ζαλίζεσαι από τα μέτρα που έχεις ήδη διανύσει...Δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο να κάνει κανείς,ειλικρινά.Σίγουρα πάντως όχι να παραμείνει για πολύ στην ίδια στάση.Αυτό εγκυμονεί σίγουρα κινδύνους,χώρια του ότι κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων θα ζαλιστεί και θα πέσει.