Κείτομαι δω, στην αμμουδιά όπου με ξέβρασε το κύμα.
Παράδερνα μέρες ολλές - τι λέω μέρες; βδομάδες, μήνες, χρόνια - και τώρα ησυχάζω.
Απ' το ναυάγιο δε θυμάμαι τίποτα - αυτά είναι έγνοιες των ζωντανών.
Δε νιώθω πόνο - οι νεκροί δεν πονούν.
Δε νιώθω μήτε χαρά. Μονάχα την άμμο και τα βότσαλα κάτωθέ μου.
Κανείς τριγύρω. Ένα βλυχαδάκι ερημικό, στην αγκαλιά των βράχων, μονάχα άμμος και βότσαλα - τίποτ' άλλο. Ησυχία.
Δε μου λείπει η ζωή.
Δε μου λείπει τίποτα. Οι νεκροί δε χρειάζονται τίποτα. Ούτε καν κόλλυβα και μοιρολόγια - αυτά είναι για τους ζωντανούς.
Τίποτα δε λαχταρώ, τίποτα δεν περιμένω.
Μονάχα κείτομαι δω.
Ησυχάζω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Ησύχασε.
(Δεν παρηγορεί αλλά θα σου το πω, είναι πολλοί οι νεκροί που δεν το ξέρουν καν)
Μήπως είναι και προτιμότερο έτσι;
Δεν το νιώθεις κάποιες στιγμές;
Η ελευθερία του "τίποτα"!!!
Οι νεκροί δεν ελπίζουν. Ζηλευτό πλεονέκτημα.
Καλή χρονιά να έχεις.
Παιδιά χίλια ευχαριστώ, καλή χρονιά και σε σας.
Ξέρετε, μόλις σκέφτηκα ότι οι νεκροί μπορεί και να ανασταίνονται.
Και τότε όλα μπορεί να είναι διαφορετικά.
:)
Δημοσίευση σχολίου