Σήμερα μου ήρθε να ποστάρω κάτι που ταίριαζε καλύτερα στο παλιό μου ημερολόγιο.
Θα το βρείτε εκεί.
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009
Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009
safe sex
...το πούλμαν προχωρεί μέσα στη νύχτα, ακόλουθώντας ένα αλλόκοτο δίκτυο από σήραγγες. Η δίοδος διαρκώς στενεύει, ο οδηγός αμφιβάλλει για τη διαδρομή. Αναγκαζόμαστε να σταματήσουμε. Εγώ και άλλες δύο κατεβαίνουμε για να ερευνήσουμε μπροστά. Με πυρσούς στα χέρια εξερευνούμε τις σήραγγες μεθοδικά. Είναι χαμηλές, κυκλικές και διακλαδούμενες. Τα τοιχώματα θυμίζουν κιμωλία. Η πρώτη δεξιά είναι σχετικά σύντομη και επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης. Η δεύτερη έχει δύο διακλαδώσεις τυφλές, δυο σκωληκοειδείς αποφύσεις. επιστρέφουμε άπρακτες. Η τρίτη είναι πιο περίπλοκη. Κάνουμε μεταβολή, αλλά δεν είμαστε πλέον σίγουρες για τον δρόμο της επιστροφής. Ο διάδρομος που βρισκόμαστε είναι πιο χαμηλός από τον προηγούμενο. Στρίβουμε σε μια διακλάδωση. Μας οδηγεί σε μια νέα διακλάδωση. Φωνάζουμε, μας απαντά ο αντίλαλος. Όσο προχωρούμε, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε σε ένα χαώδες πλέγμα διαδρόμων. Το στόμα μου στεγνώνει, ο σφυγμός μου επιταχύνεται...
...νιώθω ένα χάδι χαμηλά, κάτω από τη μέση. Το μυαλό μου κοιμάται ακόμη, το σώμα μόλις που αρχίζει να αναδεύεται. Γνώριμο άγγιγμα, ζεστασιά, ασφάλεια. Το χάδι απλώνεται, μαζεύεται, μετακινείται ανεπαίσθητα, εστιάζεται στη σχισμή ανάμεσα στα πόδια μου.
Βαθιά εκπνοή. Χαλάρωση. Διέγερση.
Ξέρει ακριβώς τι θέλω, πότε το θέλω, πώς το θέλω. Τόσο οικείο, τόσο ασφαλές. Λυγίζω ελαφρά τα γόνατά μου, καμπυλώνω την πλάτη μου. Νιώθω να λιώνω αργά, να μαλακώνω.
Ένα δεύτερο χάδι κυκλώνει την μέση μου, γλιστράει κάτω από το φανελάκι, αγκαλιάζει το στήθος μου. Τεντώνω το χέρι μου ψηλά, γυρίζω ελαφρά το σώμα μου. Να μην κρεμάει και πολύ το βυζί προς τα κάτω. Έχουμε και την κοκεταρία μας. Άλλωστε έτσι διευκολύνω την πρόσβαση.
Το χέρι μου ταξιδεύει προς τα κάτω μέσα στα σεντόνια, αναζητά αυτό που ξέρει ότι θα βρει, παίρνει την σκυτάλη. Ξέρει κι αυτό τι να κάνει, πώς να το κάνει, πότε να το κάνει. Τα βήματα του χορού είναι τόσο γνωστά ώστε μπορούμε να τα εκτελέσουμε με κλειστά μάτια.
Νιώθω το σώμα του να γλιστράει χαμηλά, τα χέρια του σφίγγουν τους γλουτούς μου, το στόμα του κολλάει στο επίκεντρο της διέγερσης, μια δίνη στροβιλίζεται και με παρασέρνει. Τον τραβάω πάνω μου, δαγκώνω τον ώμο του, λαχανιάζουμε με τον ίδιο ρυθμό.
Του ψιθυρίζω μηχανικά στο αυτί τα λόγια που ξέρω πως θέλει ν' ακούσει, πιάνω τα μαλλιά του και τραβάω το κεφάλι του στον λαιμό μου. Μια κομμένη ανάσα.
Σιγά-σιγά ο ρυθμός χαλαρώνει, ακούμε ξανά την ησυχία γύρω μας.
Ξημερώνει.
Έχω ακόμη κλειστά τα μάτια.
Δεν έχω παράπονο, είναι άψογος. Αν σβήσω εντελώς κάθε σκέψη απ' το μυαλό μου, το σώμα μου λειτουργεί μαζί του καλύτερα παρά με οποιονδήποτε άλλον. Η οικειότητα παίζει τον ρόλο της, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως είναι καλός. Έχει μια κλίση στο άθλημα.
Επίσης φτιάχνει πολύ ωραίες κροκέτες.
.
...νιώθω ένα χάδι χαμηλά, κάτω από τη μέση. Το μυαλό μου κοιμάται ακόμη, το σώμα μόλις που αρχίζει να αναδεύεται. Γνώριμο άγγιγμα, ζεστασιά, ασφάλεια. Το χάδι απλώνεται, μαζεύεται, μετακινείται ανεπαίσθητα, εστιάζεται στη σχισμή ανάμεσα στα πόδια μου.
Βαθιά εκπνοή. Χαλάρωση. Διέγερση.
Ξέρει ακριβώς τι θέλω, πότε το θέλω, πώς το θέλω. Τόσο οικείο, τόσο ασφαλές. Λυγίζω ελαφρά τα γόνατά μου, καμπυλώνω την πλάτη μου. Νιώθω να λιώνω αργά, να μαλακώνω.
Ένα δεύτερο χάδι κυκλώνει την μέση μου, γλιστράει κάτω από το φανελάκι, αγκαλιάζει το στήθος μου. Τεντώνω το χέρι μου ψηλά, γυρίζω ελαφρά το σώμα μου. Να μην κρεμάει και πολύ το βυζί προς τα κάτω. Έχουμε και την κοκεταρία μας. Άλλωστε έτσι διευκολύνω την πρόσβαση.
Το χέρι μου ταξιδεύει προς τα κάτω μέσα στα σεντόνια, αναζητά αυτό που ξέρει ότι θα βρει, παίρνει την σκυτάλη. Ξέρει κι αυτό τι να κάνει, πώς να το κάνει, πότε να το κάνει. Τα βήματα του χορού είναι τόσο γνωστά ώστε μπορούμε να τα εκτελέσουμε με κλειστά μάτια.
Νιώθω το σώμα του να γλιστράει χαμηλά, τα χέρια του σφίγγουν τους γλουτούς μου, το στόμα του κολλάει στο επίκεντρο της διέγερσης, μια δίνη στροβιλίζεται και με παρασέρνει. Τον τραβάω πάνω μου, δαγκώνω τον ώμο του, λαχανιάζουμε με τον ίδιο ρυθμό.
Του ψιθυρίζω μηχανικά στο αυτί τα λόγια που ξέρω πως θέλει ν' ακούσει, πιάνω τα μαλλιά του και τραβάω το κεφάλι του στον λαιμό μου. Μια κομμένη ανάσα.
Σιγά-σιγά ο ρυθμός χαλαρώνει, ακούμε ξανά την ησυχία γύρω μας.
Ξημερώνει.
Έχω ακόμη κλειστά τα μάτια.
Δεν έχω παράπονο, είναι άψογος. Αν σβήσω εντελώς κάθε σκέψη απ' το μυαλό μου, το σώμα μου λειτουργεί μαζί του καλύτερα παρά με οποιονδήποτε άλλον. Η οικειότητα παίζει τον ρόλο της, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως είναι καλός. Έχει μια κλίση στο άθλημα.
Επίσης φτιάχνει πολύ ωραίες κροκέτες.
.
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009
Κυριακή 30 Αυγούστου 2009
σχοινοβασία
.
Πίσω μου, στείρες αναμνήσεις και σπαράγματα ονείρων.
Μπροστά μου, μια απέραντη αμμουδιά χωρίς ούτε μια χρωματιστή ομπρέλα.
Κάνω να κοιτάξω πίσω και μού 'ρχεται μια σουβλιά κάπου εκεί κάτω απ' τον αφαλό και λίγο αριστερά, τι είν' εκεί, η σπλήνα μήπως; Κοιτάζω μπροστά και νιώθω τέτοια ερημιά που κόβεται η ανάσα μου, δεν με φτάνει ο αέρας ν' αναπνεύσω. Όπου και να στραφώ μονάχα πόνος.
Μένω λοιπόν εδώ, στη μέση, στο παρόν.
Σχοινοβατώ πάνω από μιαν άβυσσο.
Αδειάζω το μυαλό μου.
Εστιάζω το βλέμμα μου στο σχοινί - ούτε μπρος, ούτε πίσω.
Ίσως καλύτερα να κλείσω τα μάτια.
Μοιάζει πιο εύκολο έτσι.
.
Πίσω μου, στείρες αναμνήσεις και σπαράγματα ονείρων.
Μπροστά μου, μια απέραντη αμμουδιά χωρίς ούτε μια χρωματιστή ομπρέλα.
Κάνω να κοιτάξω πίσω και μού 'ρχεται μια σουβλιά κάπου εκεί κάτω απ' τον αφαλό και λίγο αριστερά, τι είν' εκεί, η σπλήνα μήπως; Κοιτάζω μπροστά και νιώθω τέτοια ερημιά που κόβεται η ανάσα μου, δεν με φτάνει ο αέρας ν' αναπνεύσω. Όπου και να στραφώ μονάχα πόνος.
Μένω λοιπόν εδώ, στη μέση, στο παρόν.
Σχοινοβατώ πάνω από μιαν άβυσσο.
Αδειάζω το μυαλό μου.
Εστιάζω το βλέμμα μου στο σχοινί - ούτε μπρος, ούτε πίσω.
Ίσως καλύτερα να κλείσω τα μάτια.
Μοιάζει πιο εύκολο έτσι.
.
Σάββατο 22 Αυγούστου 2009
Σάββατο 15 Αυγούστου 2009
Τι είναι γάμος;
σιδερένια μπάλα με αλυσίδα
αφόρητη προβλεψιμότητα
ρούχα ξεβαμμένα στο πλυντήριο
βότσαλα λειασμένα από το κύμα
νυσταγμένοι οργασμοί το χάραμα
Πάντα σιχαινόμουν εκείνο το φρικτό τραγούδι του Μηλιώκα, το "ροζ".
Δυο χρώματα τόσο υπέροχα, τόσο έντονα, τόσο φωτεινά - λευκό και κόκκινο - να καταντήσουν ένα χλωμό, ομοιόμορφο, μονότονο, ξεπλυμένο ροζ! Δυο χρώματα διαφορετικά μεταξύ τους, με δική τους προσωπικότητα - να γίνουν ένα χρώμα, να εξομοιωθούν! Κι αυτό λέγεται πλούτος; Λέγεται κέρδος; Λέγεται ωρίμανση;
Παντα με διασκέδαζε να το παραφράζω σε:
"Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα
τα όνειρά μου φούξια, τα όνειρά σου λαχανί
ρούχα μαζί που πλύθηκαν και γίνανε μουνί."
΄
Κρίμα στη φωνή της Αφροδίτης Μάνου.
Ευτυχώς υπάρχει κι εκείνο το άλλο τραγούδι, πάλι με την Αφροδίτη και τον Διονύση τον Σαββόπουλο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
